வெட்ஜ்வுட்1
தேநீர் விருந்துக்கலம் THE
WEDGEWOOD TEA SET
செர்பியன் : மிலோராட்
பாவிச் MIlorad Pavich (Serbia)
ஆங்கிலம் : டார்க்கா
டோபாலி Darka Topali
தமிழில் ச. ஆறுமுகம்
மிலோராட்
பாவிச் 1929 இல் பெல்கிரேடில் பிறந்தவர்; செர்பிய மொழியின் சமகால எழுத்தாளர், கவிஞர்,
தத்துவவாதி, மொழி பெயர்ப்பாளர், பல்கலைக் கழகப் பேராசிரியர் மற்றும் செர்பியன் கலை
மற்றும் அறிவியல் கழக உறுப்பினராகப் பணியாற்றியவர். இலக்கிய வரலாற்றில் பத்து ஆய்வு
நூல்கள், பல கவிதைத்தொகுதிகள் நான்கு சிறுகதைத்தொகுதிகள் மற்றும் ஐந்து நாவல்கள் வெளியாகியுள்ளன.
அவரது படைப்புகள் செர்பியாவிலும் அயல்நாடுகளிலும் மிகவும் மதிக்கப்படுவதோடு பல்வேறு
மொழிகளிலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டும் உள்ளன. நோபெல் விருதுக்குப் பரிந்துரைக்கப்பட்ட
பல பட்டியல்களிலும் அவரது பெயர் இருந்தது. ஆயினும் அந்த விருதினைப் பெறாமலேயே 30.
11. 2009 இல் மறைந்தார்.
யதார்த்த
விவரிப்பினுள் மாபெரும் கற்பனைகளை இணைப்பதுவே
அவரது உரைநடையின் சிறப்பாகக் கருதப்படுகிறது. இத்தகைய நடை அவரது படைப்புகளுக்கு
ஒரு முடிவற்ற தன்மையை அளிப்பதாக மிகுபுனைவாளர்கள் போற்றிப் பாராட்டுகின்றனர்.
******
நீங்கள்
வாசிக்கவிருக்கும் இந்தக் கதையில், கதைசொல்லிகளின் பெயர்கள் ஆரம்பத்தில் சொல்லப்படுவதற்குப்
பதிலாக இறுதியில் சொல்லப்படும்.
மொழியியல் மற்றும் இராணுவ அறிவியல் மாணவனான எனது தம்பிதான்
தலைநகரின் கணிதப் பயிற்றுநர்கள் மத்தியில், எங்கள் இருவரையும் நேருக்குநேராக அறிமுகப்படுத்தினான்.
கணிதம் I க்குத் தயார்செய்வதற்காக அவள் ஒரு கூட்டாளியைத் தேடிக்கொண்டிருந்ததால், நாங்கள்
இருவரும் சேர்ந்து படிக்கத் தொடங்கினோம்; அவள்
என்னைப் போல வெளியூர் இல்லை; அதனால், அவளுடைய பெற்றோரின் பெரிய வீட்டிலேயே படித்தோம்.
ஒவ்வொரு நாளும் மிகவும் அதிகாலையிலேயே அவளுடைய பளபளக்கும் லேலண்ட் பஃபலோ மகிழுந்தினைக்
கடந்து சென்று முன்வாசலில் குதித்து, கல் ஒன்றைத் தேடியெடுத்து அதனை என் காற்சட்டைப்
பையில் பத்திரப்படுத்தியதும், அழைப்பு மணியினை அழுத்திவிட்டு மேல்மாடிக்குச் செல்வேன்.
புத்தகம், நோட்டு, பயில் கருவி எதனையும் நான் எடுத்துச் செல்வதில்லை; எல்லாமே அவளுடைய
அறையில் எப்போதுமே பயில்வதற்குத் தயார்நிலையில் வைக்கப்பட்டிருக்கும். நாங்கள் ஏழு
முதல் ஒன்பது வரையில் படித்தோம்; பின்னர் எங்களுக்குக் காலை உணவு தந்தார்கள்; அது முடிந்ததும்
நாங்கள் பத்து வரையிலும் தொடர்ந்தோம்; பத்து முதல் பதினொன்று வரையில் ஏற்கெனவே முடித்த
பாடங்களைத் திரும்பவும் ஒரு பார்வை பார்ப்போம். அப்போது முழுவதும் நான் அந்தக் கல்லை
என் கையிலேயே வைத்து உருட்டிக்கொண்டிருப்பேன். ஒருவேளை நான் தூங்கிவிட்டால், தரையில்
விழும் அது, வேறு யாரும் கவனிக்கும் முன்பாகவே என்னை எழுப்பிவிடும். பதினொன்றுக்குப்
பிறகும் அவள் தொடர்ந்து படித்தாள்; ஆனால் நான் இல்லை. ஆக, ஞாயிற்றுக் கிழமை, மற்றும்
அவள் தனிமையில் படிக்கும் நேரம் தவிர்த்த மற்ற நேரம் முழுவதும் நாங்கள் இருவரும் சேர்ந்து
கணிதத் தேர்வுக்குத் தயாராகிக்கொண்டிருந்தோம். அவளுக்கு இணையாக என்னால் படிக்கமுடியவில்லை
என்பதையும் என்னுடைய அறிவு அவளைவிட மிகமிகப் பின்தங்கியிருந்ததையும் அவள் வெகு விரைவிலேயே
புரிந்துகொண்டாள். நான் தவறவிட்ட பாடங்களைப் படிப்பதற்காகவே வீட்டுக்குச் செல்வதாக
அவள் நினைத்துக்கொண்ட போதிலும், அதைப்பற்றி ஒரு வார்த்தைகூட சொன்னதில்லை. பிறருக்குக்
கற்பிப்பதன் மூலம் அவள் தனக்குத்தானே கற்பித்துக்கொள்வதை அறியாமலே, ”ஒவ்வொருவரும் மண்புழுவைப்போல அவரவர் வழி முழுவதும்
மென்றுதின்றே கடந்துமுடிக்கட்டும்.” என நினைத்தாள்.
செப்டம்பர்
பருவம் வந்தபோது, தேர்வுநாளன்று சந்திக்கலாமென்றும் இருவரும் சேர்ந்தே தேர்வெழுதுவதென்றும்
ஒப்புக்கொண்டிருந்தோம். அவள் தேர்வுப்பரபரப்பில் இருந்ததால், அன்று நான் தேர்வெழுதுவதென்ன,
அங்கே தலைகாட்டக்கூட, இல்லையென்பதைக் கண்டுகொள்வதற்கு அவளுக்கு நேரமில்லாமற்போயிருந்தது.
அந்தத் தேர்வில் அவளது வெற்றி விவரம் தெரிந்த பிறகுதான், எனக்கு என்னவானதென்று அவளுக்குள்ளாகவே
கேட்டுக்கொண்டாள். ஆனால், குளிர்காலம் வரையில் நான் தலையைக் காட்டவேயில்லை. ” அது சரி,
எல்லாத் தேனீக்களும் தேன் சேகரிக்கவேண்டுமா, என்ன?” என்று அவள் முடிவுக்கு வந்தாள்;
ஆனாலும், அவள் அவளுக்குள்ளாகவே சிலநேரங்களில் நினைத்துக்கொண்டாள், “அவனுக்கு என்னதான்
ஆனது? அநேகமாக கிழக்கிலிருந்து வாங்கி மேற்கில் அல்லது இங்கு வாங்கி அங்கு விற்கும்
நகைமுக – வணிகர்களில்2 ஒருவனாகத் தான் அவன் இருக்கவேண்டும்…..”
கணிதம் II முன்னுக்கு வந்தபோது, திடீரென ஒருநாள் என்னைச்
சந்தித்த அவள், என் கை
மூட்டுகளில் புதிதாகத் தோன்றியிருந்த தேமல்களையும் அதற்கு முன் அவள்
பார்த்திராத, புதிதாக முளைத்த மயிர்ப்பரப்பினையும்
ஆர்வத்துடன் கவனித்தாள். முன்பு போலவே மீண்டும்
நிகழ்ந்தது. ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும்
குறிப்பிட்ட ஒரு நேரத்தில் நான்
செல்வதும், அவள் வெதுவெதுப்பும் குளிருமிணைந்த
நீர்ப்பெருக்கின் நடுவே நீந்திவருவதுபோல
பசுமையடுக்குகள் நிறைந்த காற்றின் வழியே
இறங்கிவந்து, தூக்கம் வழியும், ஆனால்,
கண்ணாடியைக்கூடத் துளைத்துவிடும் கண்களுடன் எனக்காகக் கதவைத் திறப்பதும் நிகழ்ந்தன. நான் தாடியை எப்படி
அழுந்தத் தடவி ஒதுக்குகிறேன் என்பதையும் என் கையுறைகளை எப்படிக்
கழற்றி உருவுகிறேனென்றும் ஒரு கணம் அவள்
கவனிப்பாள். நடுவிரலையும் பெருவிரலையும் இணைத்து, ஒரு குறிப்பிட்ட பாணியில்
அவற்றை வெளிப்பக்கமாகத் திருப்பி இரண்டு கையுறைகளையும் ஒரே
இழுப்பில் ஒருசேர உருவிக் கழற்றிவிடுவேன்.
அது முடிந்ததும் அவள் உடனடியாக படிப்புக்கு
ஆயத்தமாகிவிடுவாள். அவள் முழுவலிமையும் திரட்டி அவளுடைய மனத்தைத்
தயார்செய்தாள்; அது தினமும் நிகழ்ந்தது. சிறிதும் அயராத மன உறுதியுடனும் ஒழுங்குமுறை
தவறாமலும் பாடத்தின் அனைத்து விவரங்களுக்குள்ளும் மூழ்கிய அவள், அது, நாங்கள் புது
மலர்ச்சியுடன் தொடங்கும் காலைநேரமோ அல்லது, காலை உணவுக்குப் பிறகோ அல்லது முடிக்கும்
நேரத்திலாயினும், சிறிது வேகம் குறைத்தாலும் குறைப்பாளே தவிர, எந்த ஒரு சிறு விவரத்தையும்
விட்டுவிட்டுத் தாண்டிச் செல்லமாட்டாள். அப்போதும் பதினொரு மணிக்கு நான் எழுந்து சென்றுவிடுவேன்.
நான் செய்துகொண்டிருந்த செயல்களில் என்னால் முழுமையாகக் கவனம் செலுத்தமுடியவில்லையென்பதையும்
ஒரு மணி நேரத்துக்குள்ளேயே என் கண்கள் சோர்ந்துவிடுவதையும், நான் அவளுக்கு வெகுவாகப்
பிந்தியிருந்ததையும் அவள் விரைவிலேயே கண்டுகொண்டாள். அவள் மேஜைக்கடியில் என் கால்களைப்
பார்ப்பாள்; அவற்றில் ஒன்று எப்போதும் வெளியேறத் தயாராக இருக்கும்; மற்றொன்றோ அசைவின்றி
இருக்கும்; பின்னர் அவை ஒன்றுக்கொன்று நிலை மாற்றிக்கொள்ளும்.
ஜனவரி பருவத் தேர்வு வந்தபோது,
என்னால் தேர்வில் வெற்றிபெறமுடியாது என்ற நினைப்பு அவளுக்கிருந்தது; ஆனால் அவளுக்குள்ளாகவே
இருந்த ஒரு சிறிய குற்ற உணர்வினால் அமைதியாக இருந்தாள். “எது எப்படியிருந்தாலும், நானென்ன,
அவனைப் படிக்கச்செய்வதற்காக, அவன் கை மூட்டில் முத்தமிடவா வேண்டும்? அவன் தலைக்குள்
ரொட்டி வெட்டிக்கொண்டிருந்தால், அது அவனுடைய சொந்தப் பிரச்சினை….. “ என்ற முடிவுக்கு
அவள் வந்தாள்.
அதன் பின்பும் அங்கே என் தலையைக்
காணாதபோது, அவள் வியப்புக்குள்ளாகியதோடு, தேர்வு முடித்தபின், ஒருவேளை பிற்பகல் அல்லது
பிறிதொரு நாள் தேர்வுக்கு நான் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கலாமோ என்ற எண்ணத்தில் தேர்வெழுதுபவர்களின்
பட்டியலில் தேடிப்பார்த்தாள். அவளுக்குப் பெரிதும் வியப்பு ஏற்படும்வகையில், என் பெயர்
அந்த நாளுக்கென்ன, வேறெந்த நாளுக்குமான பட்டியலிலுமே இடம்பெற்றிருக்கவில்லை. விவரம்
தெளிவாகவே தெரிந்தது : நான் அந்தப் பருவம் முழுவதற்குமே தேர்வுக்கு மனுச்செய்திருக்கவில்லை.
மே மாதத்தில் மீண்டும்
நாங்கள் பார்த்துக்கொண்டபோது, அவள் `கான்கிரீட்`டுக்குத் தயாராகிக்கொண்டிருந்தாள்.
ஏற்கெனவே எழுதாத தேர்வுகளுக்காக இப்போது நான் படித்துக்கொண்டிருக்கிறேனா என அவள் கேட்டபோது,
நானும் கான்கிரீட்டுக்குத் தயார்செய்வதாகத் தெரிவிக்க, எதுவும் நடக்காதது போல, நாங்கள்
தொடர்ந்து முன்புபோலவே ஒன்றாகப் படித்தோம். இளவேனிற்காலம் முழுவதையும் படிப்பதிலேயே
கழித்தோம். ஜூன் பருவத் தேர்வு வந்தபோது, இம்முறையும் நான் தேர்வு எழுதப் போவதில்லையென்றும்
இலையுதிர்காலம் வரையில் என்னைப் பார்க்க முடியாதென்றும் அவளுக்கு ஏற்கெனவேயே தட்டுப்பட்டுவிட்டது.
முழுமையாகத்
திறந்த வாயளவுக்கு விரியும் அழகிய கண்களைக் கொண்ட அவள், இப்போது கிறக்கத்துடன் என்னை
நோக்கத் தொடங்கினாள். வழக்கம் போலவே இம்முறையும் நிகழ்ந்து முடிந்தன. அவள் `கான்கிரீட்`
தேர்வு எழுதி வெற்றியும் பெற்றாள். வெறுமனே கூட, அங்கு செல்வதைப்பற்றி, நான் நினைத்தும்
பார்க்கவில்லை. வெற்றிபெற்ற நிறைவில் வீட்டுக்கு வந்தபின், என் நிலைமை குறித்துப் புதிரும்
குழப்பமுமாயிருந்த அவள், நான் முதல்நாள் அவசரத்தில் என்னுடைய நோட்டுப் புத்தகங்களைக்
கூட மறந்து அங்கேயே விட்டுச்சென்றிருந்ததைக் கண்டாள். அவற்றில் என்னுடைய மாணவர் கையேட்டினைக்
கண்டிருக்கிறாள். அதைத் திறந்து பார்த்தபோதுதான் நான் ஒரு கணித மாணவன் இல்லையென்பதையும்,
எப்படியோ, என்னுடைய தேர்வுகள் அனைத்தையும் முறையாக எழுதி வெற்றிபெற்றிருந்ததையும் வியப்புடன்
கண்டுகொண்டிருக்கிறாள். முடிவற்று நீண்ட எங்கள் கூட்டுப் படிப்பின் கால அளவுகளை நினைவுகூர்ந்த
அவள், எனக்கு எவ்வித பயனுமில்லாமல் மிகப் பெரும் மனச் சுமையும் அழுத்தமுமாக இருந்திருக்கக்கூடிய
பெருங் காலவிரயமுமான அதனை நினைத்துப்பார்த்ததோடு, தவிர்க்கமுடியாத இந்தக் கேள்வியையும்
அவளுக்குள்ளாக கேட்டுக்கொண்டாள் : எதற்காக? நான் வெற்றிபெறவேண்டிய தேர்வுகளுக்கோ, எனது
பற்றார்வத்துக்கோ எவ்வகையிலும் தொடர்பில்லாத பாடங்களை அவளுடன் சேர்ந்து படித்து அத்தனை
கால நேரத்தினைச் செலவழித்தது ஏன்? சிந்திக்கத் தொடங்கிய அவள் இப்படியான ஒரு முடிவுக்கு
வந்து சேர்ந்தாள் : ”அடிநிலத்தில் அமைதியாகக் கடந்துசென்றது என்ன என்பது குறித்து ஒருவர்
எப்போதுமே விழிப்புடனிருக்கவேண்டும்.” இவையெல்லாவற்றுக்கும் காரணம் தேர்வு அல்ல; அவள்,
அவள் மட்டுமே தான். நான் அவ்வளவு வெட்கப்படுபவனாகவும் எனது உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த
இயலாதவனாகவும் இருந்தேனென்பதை யார்தான் நினைத்திருக்கமுடியும்? உடனேயே, ஆசியா மற்றும்
ஆப்பிரிக்காவைச் சேர்ந்த என் வயதுப் பையன்களோடு நான் தங்கியிருந்த வாடகை அறைக்குச்
சென்ற அவள் அங்கு பார்த்த வறுமையைக் கண்டு வியப்பு கொண்டதோடு, நான் வீட்டுக்குச் சென்றுவிட்டிருந்த
தகவலையும் தெரிந்திருக்கிறாள். சலோனிகா அருகிலுள்ள ஒரு சிறு கிராமத்தின் முகவரியையும்
அவர்கள் தெரிவிக்கவே, அவள் அவளுடைய பஃபலோவை எடுத்துக்கொண்டு, எவ்விதத் தயக்கமும் இல்லாமல்,
என்னைப் பற்றி வழக்கத்துக்கு மாறான எந்தத் தகவலையும் அவள் தெரிந்துகொள்ளாத பாவனையில் மனத்தைத் திடப்படுத்திக்கொண்டு, ஏஜியன் கடற்கரை
நோக்கி என்னைத் தேடிப் புறப்பட்டாள். இப்படியாகத்தான் அது நிகழ்ந்தது.
வெயில் மேற்கில்
சாய்ந்துவிட்ட நேரத்தில் வந்துசேர்ந்த அவள், வாசலில் புதிய ரொட்டி குத்தி, முளையில்
மிகப்பெரிய வெள்ளை எருமைக்கடா ஒன்று கட்டப்பட்ட, விரியத் திறந்த வீடு என அடையாளம் சொல்லப்பட்ட
வீட்டினைக் கண்டுபிடித்தாள். வீட்டினுள்ளே படுக்கை ஒன்றும், சுவரில் உருவச்சின்னம்
ஒன்றும் அதன் அடிப்பக்கத்தில் சிவப்புச் சரிகைப்பட்டை ஒன்று, துளையிட்டுக் கம்பி இழை
கோர்க்கப்பட்ட கல் ஒன்று, ஒரு பம்பரம், ஆளுயரக் கண்ணாடி ஒன்று மற்றும் ஒரு ஆப்பிள்
அவள் கண்ணில் பட்டது. வெயிலில் நிறம் மாறிய மேனியும் நீண்ட தலைமுடியுமாக நிர்வாண இளைஞன்
ஒருவன், சாளரப் பக்கம் முதுகு தெரியுமாறு, ஒரு கையை முட்டுக்கொடுத்து, ஒருக்களித்துப்
படுத்திருந்தான். அவனது தண்டுவடத் தடம், அகன்ற முதுகு முழுவதுமாக இறங்கி, இடுப்பு வரையிலும்
சென்று இலேசாக வளைந்து முரட்டு இராணுவக் கம்பளி ஒன்றுக்குள் மறைந்திருந்தது. எந்த ஒரு
கணத்திலும், ஒரு திரும்பலில், மறுபக்கப் பதின் பெண், அவளது மார்பகங்கள் மற்றும் ஆழ்ந்து
வலிமைமிகுந்த அவளது அந்த இதமான மாலை நேர ஒளிரும் பளபளப்பு, அனைத்தும் அவள் கண்ணில்பட்டுவிடக்கூடுமென்ற
எண்ணம் அவளுக்குள் தோன்றியது. உண்மையிலேயே அந்தத் திரும்புதல் நிகழ்ந்தபோது, அந்தப்
படுக்கையில் பெண் எவரும் இல்லையென்பதை அவள் கண்டாள். ஒற்றை முழங்கையில் சாய்ந்து, மதிய
விருந்தில், முழுவதுமாகத் தேன்படிந்துபோயிருந்த எனது மீசையின் முடியொன்றைச் சுவைத்துக்கொண்டிருந்தேன்,
நான். அவளது எண்ணம் போலவே, நீண்ட நேரம் காரோட்டி வந்த சோர்வும் விரைவிலேயே அகன்றுவிட்டது.
கண்ணாடிப் பாதம் கொண்ட ஒரு தட்டில் அவளுக்கு ஒன்றும், கண்ணாடியில் தெரிந்த அவளது ஆன்மாவுக்காக
மற்றொன்றுமாக, அவள் பெற்றுக்கொண்ட இரட்டை விருந்து : கொஞ்சம் பீன்ஸ், ஒரு கொட்டைப்
பருப்பு, ஒரு மீன்; சாப்பாட்டுக்கு முன் அவளுக்கு அளிக்கப்பட்ட சிறிய ஒரு வெள்ளி நாணயத்தினை,
நான் சாப்பிடும் போது நாக்குக்கு அடியில் வைத்துக்கொண்ட மாதிரியே அவளும் வைத்துக்கொண்டாள்.
ஆக, எங்கள் நால்வருக்குமாக இரவு உணவு கிடைத்தது: இருவர் நாங்கள், மற்றுமிருவர், கண்ணாடியில்
தெரிந்த இரு ஆன்மாக்கள். உணவு சாப்பிட்டு முடித்த பின் அவள் உருவச்சின்னத்தின் முன்
போய் நின்று அது எதைக் குறிக்கிறதென்று கேட்டாள்.
“தொலைக்காட்சிப்பெட்டி”.
”வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், உன்னைப் போலல்லாமல் முற்றிலும் வேறுவிதமாகக் கணிதத்தினைப்
பயன்படுத்தும் மற்றொரு உலகத்துக்கான சாளரம்.” என்றும் சொன்னேன்.
“அது எப்படி?”
எனக்கேட்டாள், அவள்.
”ரொம்பவும்
எளிது.” என்றேன் நான். “உங்கள் அளவைக் கணித மதிப்பீட்டு அடிப்படையில் உருவாக்கப்படும் எந்திரம், விண்கலம் மற்றும் விண் ஊர்திகள் `அளவை முறை` முற்றிலுமாகப் போதுமானதாக இல்லாத மூன்று கூறுகளின் மீதே கட்டமைக்கப்படுகின்றன. அவை : பொருட்களின் தனிமைக்கூறு, அவை பயனாகும் நிலைப் புள்ளி, அவ்வப்போதைக்கான கணம் என்பதான இடம், பொருள், காலம் ஆகிய மூன்றுமே. தனிமைக்கூறுகளின் மொத்தமே ஒரு அளவினை ஏற்படுத்துகிறது; தனிமைக்கூறு என்பதோ, எவ்வித அளவை முறையின் அளவீடுகளுக்கும்
உட்படுத்த இயலாதது. `நிலைப்புள்ளி`யினைப் பொறுத்தவரையில் அதற்கெனத் தனியாக, அகலம் அல்லது
உயரம், நீளம் அல்லது ஆழம் என எந்தவொரு உருவளவு அல்லது பருமளவும் இல்லாமலிருப்பதால்
அது அளவீடுகள் மற்றும் கணக்கீடுகளுக்கு உட்படாததாக உள்ளது. எனினும், காலத்தின் மிகச்சிறு
கூறான கணம் எப்போதுமே பொதுவான ஒரு வகு எண்ணினைக் கொண்டுள்ளது. அதாவது, அவ்வப்போதைக்கான
கணம், அதுவும் அளவைக்கு உட்படாதது என்பதுடன் அளவீடு செய்ய இயலாததாக உள்ளது. இப்படியாக,
உங்கள் அளவீட்டு முறை அறிவியலின் அடிப்படைக் கூறுகள், இயல்பிலேயே அளவீட்டு அணுகுமுறைக்கு
அந்நியப்படும் தன்மையைக் கொண்டுள்ளன. இப்படியிருக்கையில், அப்படியான ஒரு அறிவியல் மீது
நான் ஏன் நம்பிக்கை கொள்ளவேண்டும்? இப்படியான அளவீட்டுமுறையின் தவறான கருத்தாக்கங்கள்
அடிப்படையில், மனித வாழ்நாளுக்கும் மூன்று அல்லது நான்கு அல்லது அதன் பன்மடங்குக்கும்
குறைவான வாழ்நாளுள்ள இயந்திரங்கள் எதற்காக உருவாக்கப்படுகின்றன? பாரேன், நீ வைத்திருப்பதைப்
போலவே நானும் ஒரு வெள்ளை பஃபலோ வைத்திருக்கிறேன். லேலண்டில் தயாரிக்கப்பட்ட உன்னுடையதைப்
போலல்லாமல் வேறுமாதிரியாக உருவானது. அதில் வெளியே போய்ப்பார், ஒருவிதத்தில் உன்னுடையதைவிட
நல்லதாக இருப்பதை நீயே தெரிந்துகொள்வாய்.”
”பழகியதா?” என அவள் சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்.
“நிச்சயமாக,” என்றேன், நான். “உம், போ, முயற்சித்துத்தான் பாரேன்.” என்றும் ஆர்வமூட்டினேன்.
அவள் வாசலில் நின்ற பெரிய வெள்ளை எருமைக்கடாவினைத்
தடவிக்கொடுத்துப் பின் மெதுவாக அதன் முதுகில் ஏறியமர்ந்தாள். அதன் கொம்புப் பக்கம்
என் முதுகு தெரியுமாறும் அவள் முகத்தை நேருக்கு நேராகப் பார்த்தவாறும் அதன் மீது நானும்
ஏறி அமர்ந்து அதனை, கடல் அருகே செல்லுமாறு ஓட்டி, தண்ணீருக்குள் முன் கால் இரண்டுமிருக்க,
பின்கால் இரண்டும் மணலில் இருக்குமாறு நிறுத்தினேன். அவளின் ஆடையை நான் அவிழ்க்கத்
தொடங்கியதும், அவள் முதலில் இதென்னவென்று வியக்கத்தான்செய்தாள். அவளது ஆடைகள் ஒவ்வொன்றாகத்
தண்ணீரில் விழுந்து முடிந்ததும், அவள் எனது பொத்தான்களைக் கழற்றத் தொடங்கினாள். ஒரு
கட்டத்தில் எருமைக்கடாவின் மீது சவாரிசெய்வதை நிறுத்திவிட்டு, நான் அவளுக்குள் பருத்துக்கொண்டே
போவதாக உணர்ந்து, என்மீது சவாரிசெய்யத் தொடங்கினாள். நாங்கள் எருது மீது ஏறாமலிருந்திருந்தால்
என்ன செய்துகொண்டிருப்போமோ, அதனை அந்த எருது செய்துகொண்டிருக்க, அவளை மகிழ்ச்சிக்குள்
ஆழ்த்திக்கொண்டிருந்தது நானா அல்லது எருதா, என அவளால் சொல்லமுடியாமலிருந்தது. இரண்டு
காதலர்கள் மீது அமர்ந்திருந்த அவள், நாங்கள் எப்படி ஒரு வெண் சைப்ரஸ் காட்டினை, கடற்கரையில்
வெண்பனி மற்றும் துளைக் கற்களைத் தேடிச் சேர்த்துக்கொண்டிருந்தவர்களையும், தங்கள் சொந்த
நிழலின் மீதே தீமூட்டி, அதனை எரித்துக்கொண்டிருந்தவர்களையும், சிறிதாக இரத்தம் கசிந்த
இரண்டு பெண்களையும், ஒரு தோட்டத்தினையும் இரண்டு மணி நேரமாக, முதல் ஒரு மணி நேரம் பறவைகள்
பாடிய அத்தோட்டத்தில் இரண்டாம் மணியில் மாலை மலர, அதில் முதலில் கனிகள் தோன்றியதோடு
காற்றின் பின்னணியில் பனிப்புயலின் வீச்சு இருந்ததைக் கடந்தோமென்பதை அவள் அந்த இரவினூடாகப்
பார்த்தாள். என்னிடமிருந்த எடை முழுவதும் அவளுக்குள் பாய்வதாக அவள் உணரவும், எருது
எக்காளமிட்டுக் கூட்டுக்காலில் பாய்ந்து அவளைக் கடலுக்குள் எடுத்துச் செல்ல, கடைசியில்
அலைகள் எங்களைப் பிரிக்கட்டுமென எங்களை அலைகளிடம் விட்டுச் சென்றது.
அது எப்படி இருப்பினும், அவளுடைய கண்டுபிடிப்பு
குறித்து என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூடச் சொல்லவில்லை. இலையுதிர்காலத்தில் பட்டம் பெறுவதற்குத்
தயாரான போது, மீண்டும் நான் அவளுடன் சேர்ந்து படிப்பதாகக் கூறியபோது, அவள் சிறிதளவு
கூட வியப்படையவில்லை. முன்பு போலவே தினமும் ஏழு முதல் காலை உணவு வரையிலும் பின்னர்
பத்தரை வரையிலும் படித்தோம்; இப்போதென்ன, நான் படித்துக்கொண்டிருந்த பாடத்தில் என்னை
நிபுணனாக்க உதவும் முயற்சியிலும் பத்தரைக்குப் பிறகும், புத்தகங்களிலிருந்தும் எங்களைப்
பிரிக்கும் அந்த அரை மணி நேரத்துக்கு என்னை அங்கே தங்கச்செய்வதிலும் அவள் ஈடுபடுவதில்லை.
செப்டம்பரில் அவள் பட்டம் பெற்றபோது, அவளுடன் சேர்ந்து நான் தேர்வு எழுதியிருக்கவில்லையென்பதற்கு
அவளொன்றும் வியப்படையவில்லை.
அதன் பிறகும் ஒருமுறைகூட என்னைப் பார்க்க முடியவில்லையென்பதில்
அவள், உண்மையிலேயே வியப்படைந்தாள்; அன்று மட்டுமல்ல, அதைத் தொடர்ந்த நாட்கள், வாரங்கள்
மற்றும் தேர்வுப் பருவங்களின் போதுங்கூட மீண்டும் ஒருபோதும் பார்க்கவில்லை. வியப்படைந்த
அவள், அவளைப் பற்றிய எனது உணர்வுகள் குறித்த அவளின் கணிப்பு தவறானவையெனத் தெளிவாகத்
தெரிந்துவிட்டதென்ற முடிவுக்கு வந்தாள். எதன் பொருட்டென்று, எதுவும் கூறமுடியாத ஒரு
குழப்பத்திலிருந்த அவள், நாங்கள் பல ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து உட்கார்ந்து படித்த அதே
அறையில் காலையில் அமர்ந்தாள். காலை உணவைத் தொடர்ந்து, அங்கே மேசை மீதிருந்த வெட்ஜ்வுட்
தேநீர் விருந்துக்கலம் அவள் கண்ணில் பட்டது. பின்னர்தான், அவள் உணர்ந்தாள். பல மாதங்களாக,
ஒவ்வொரு நாளும் முடிந்து தொடங்கிய மறுநாளிலும் மாபெரும் முயற்சி மேற்கொண்டு, காலத்தையும்
சக்தியையும் கணக்கில்லாத அளவுக்கு விரயமாக்கி, நான் அவளுடன் சேர்ந்து படித்தது, ஒவ்வொரு
நாள் காலையிலும் நல்லதொரு காலை உணவினை, அந்த ஆண்டுகளில் நான் பெற முடிந்த, அந்த ஒரே
நேர உணவினைப் பெறுவதற்காகவே. அதனை உணர்ந்த அவள் அவளுக்குள்ளாகவே இன்னொன்றையும் கேட்டுக்கொண்டாள்.
நான் அவளை வெறுத்ததென்பது உண்மையிலேயே நடக்கக் கூடியதா?
முடிவில் இன்னுமொரு கடமை விட்டுப்போயிருக்கிறது
: இந்தக் கதையின் கதைசொல்லிகளுக்குப் பெயரிடுவது; வாசகருக்கு ஏற்கெனவேயே தட்டுப்பட்டிருக்கவில்லையெனில்,
இதோ என் பதில், என் பெயர் பால்கன் தீபகற்பம். அவள் பெயர் ஐரோப்பா.
1.
வெட்ஜ்வுட் – நிறுவனப் பெயர்
2.
நகைமுக வணிகர்கள் –
Smile Carriers என்ற நிறுவனப்பெயர்
THE WEDGEWOOD TEA SET
By MIlorad Pavich (Serbia)
In the story you are about to read, the protagonists’ names will be given at the end instead
of the beginning.
At the capital’s
mathematics faculty, my younger brother, who was a student of philology and military science,
introduced us to each other. Since she was searching
for a companion with whom to prepare for
Mathematics I, we began studying
together, and as she did not come from another town as I did, we studied in her parents’
big house. Quite early each morning, I passed by the shining
Layland-Buffalo car, which belonged to her. In front of the door I would stoop down and look for a stone, put it in my pocket,
ring the doorbell, and go upstairs. I carried no books, notebooks, or instruments; everything stayed at her place and was always
ready for work.
We studied from
seven to nine,
then we were served breakfast and would continue till ten; from ten to eleven we would usually go over the material already covered. All that time, I would be holding the stone in my hand. In case I should
doze off, it would fall on the floor and wake me up before
anyone noticed. After eleven she would continue
to study, but not I. So we prepared for the
mathematics exam every day except Sunday, when she studied alone.
She very quickly realized
that I could not keep up with her and that my knowledge lagged more and more behind
hers. She thought
that I went home to catch up on the lessons I had missed,
but she never said a thing. “Let everyone like an earthworm eat his own
way through,” she
thought, aware that
by teaching another she wasn’t
teaching herself.
When the September term came, we agreed to meet on the day
of the examination
and take the exam together. Excited as she was, she didn’t have time to be especially surprised that I didn’t show up and that I did not take
the exam, either. Only after
she had passed
the exam did
she ask herself what had happened
to me. But I didn’t appear till winter. “Why should every bee gather honey, anyway?” she concluded, but still asked herself sometimes, “What’s he up to? He is probably one of those
smile- carriers, who buys his merchandise in the East, and sells it in the West, or vice versa . . .”
When Mathematics II was on the agenda,
she suddenly met me one morning, noticing
with interest the new patches
on my elbows and the newly grown
hair, which she
had not seen
before. It was
again the same. Each morning
I would come at a certain hour, and she would descend through the green and layered air, as if through water full of cool and warm currents, open the door for me, sleepy, but with that mirror- breaking look of hers.
She would watch
for one moment
how I squeezed out my beard into the cap and how I took off my gloves. Bringing
to- gether the middle finger
and the thumb,
with a decisive gesture I would simultaneously turn them inside
out, thus taking
them both off with the same movement. When that was over, she would immediately go to work. She made up her mind to study with all her strength,
which happened daily. With untiring
will and regularity, she delved
into all details
of the subject, no
matter if it was morning,
when we started out fresh, after breakfast, or toward the end, when she worked
a bit more slowly but not skipping
a single thing.
I would still quit at eleven, and she would soon notice again that I couldn’t concentrate on what I was doing, that my looks grew old in an hour, and that I was behind her again. She would look at my feet, one of which was always ready to step out, while the other was completely still. Then they
would change positions.
When the January term arrived, she had the feeling that I could not pass the exam, but she was silent,
feeling a trifle
guilty herself. “Any- way,” she concluded, “should
I kiss his elbow to make him learn? If he cuts bread
on his head, that’s his own affair . . .”
When I didn’t show up then either, she was nevertheless surprised,
and after finishing the exam looked
for the list of candidates to check whether I was perhaps scheduled
for the afternoon
or some other day. To her great
surprise, my name wasn’t on the list for that day at all—or any other
day, for that matter. It was quite
obvious: I hadn’t even signed up for that term.
When we saw each other again in May, she was preparing Concrete. When she asked me if I was studying for the exams I had not taken be- fore, I told her that I, too, was preparing Concrete, and we continued to study together as in the old times,
as if nothing had happened. We spent the whole spring studying, and when the June term came, she had already realized that I would
not appear this time, either, and that she wouldn’t be seeing me till fall.
She watched me pensively with
beautiful eyes so far apart that there
was space between
them for an entire mouth.
And naturally, things
were the same once again.
She took and passed the Concrete exam, and I didn’t even bother
to come. Returning
home satisfied with her success, but totally puzzled
as far as my position
was concerned, she noticed that, in the hurry of the previous
day, I had forgotten my note- books. Among them she caught sight of my student’s booklet. She opened it and discovered with astonishment that I was not a student of mathe matics at all, but of something else, and that I had been passing
my exams regularly. She recalled
the interminable hours of our joint study, which for me must have been a great strain
without purpose, a big waste
of time, and she asked
the inevitable question: what for? Why did I spend all that time with her studying subjects
that had nothing
to do with my interests
and the exams
that I had to pass?
She started thinking and came to one conclusion: one should always
be aware of what is passed over
in silence. The reason for all that was not the exam but she herself. Who would have thought that I would
be so shy and unable
to express my feelings for her? She immediately went
to the rented
room where I lived with a couple
of people my age from Asia and Africa, was surprised by the
poverty she saw, and received
the information that I had gone home. When they also gave her the address
of a small town near Salonica, she took her Buffalo without
hesitation and started
off toward the Aegean coast in search
of me, having made up her mind to act as if she had discovered nothing unusual.
So it was.
She arrived at sunset and found the house she had been told about wide open, with
a great white
bull tied to a nail,
upon which fresh
bread was impaled. Inside she noticed a bed, on the wall an icon, below the icon
a red tassel, a pierced
stone tied to a string,
a top, a mirror, and an apple. A young naked person with long hair was lying on the bed, tanned by the sun, back turned to the window
and resting on one elbow. The long ridge
of the spine,
which went all the way down the
back and ended between the hips, curving
slightly, vanished beneath
a rough army
blan- ket. She had the impression that the girl would turn any moment and that she would also see her breasts, deep, strong, and glowing in the warm evening. When that
really took place,
she saw that
it was not a woman
at all lying on the bed. Leaning
on one arm I was chewing my moustache full of honey, which substituted for dinner. When she was noticed and brought into the house, she could still not help thinking of that first im- pression of finding
a female person
in my bed. But that impression, as well as the fatigue from a long drive, were soon forgotten. From a mirror- bottomed plate she received a double dinner:
for herself and her soul in the mirror: some
beans, a nut,
and fish, and before the meal a small silver coin, which she held, as did I, under the tongue while eating. So one sup- per fed all four of us: the two of us and our two souls in the mirrors. After dinner she approached the icon and asked me what it represented.
“A television set,” I told her. In other words, it is the window to an- other world which
uses mathematics quite
different from yours.
“How so?” she asked.
“Quite simple,” I answered. “Machines, space crafts, and vehicles built on the basis of your quantitative mathematical evaluations are founded upon three elements,
which are completely lacking in quantity. These are: singularity, the point,
and the present
moment. Only a sum of sin- gularities constitutes a quantity; singularity itself is deprived of any quan- titative measurement. As far as the point is concerned, since it doesn’t have a single dimension, not width or height or length or depth, it can un- dergo neither measurement nor computation. The smallest components of time, however, always have one common denominator: that is the present moment, and it, too,
is devoid of quantity and is immeasureable. Thus, the basic elements of your quantitative science represent some- thing to whose very nature every
quantitative approach is alien. How then
should I believe
in such a science? Why are machines made accord- ing to these quantitative misconceptions of such a short lifespan,
three, four or more times shorter than the human ones? Look, I also have
a white ‘buffalo’ like you. Only, he is made differently from yours, which was manufactured at Layland. Try him out and you will see that in a way he is better than the one you own.”
“Is he tame?”
she asked, smiling. “Certainly,” I answered. “Go ahead and
try.”
In front of the
door she stroked
the big white
bull and slowly
climbed onto his back. When I also mounted him, turning my back to the horns and facing her, I drove him by the sea, so that he had two feet in the water and the other
two feet on the sand.
She was surprised at first when I started
to undress her. Piece by piece of her clothing
fell into the water; then she started unbuttoning me. At one moment she stopped riding
on the bull and started
riding on me, feeling that
I was growing heavier and heavier inside
her. The bull beneath
us did everything that we would otherwise have had to do ourselves, and she could tell no longer who was driving
her pleasure, the bull or I. Sitting
upon the double
lover, she saw through
the night how we passed
by a forest of white
cypresses, by people who
were gathering dew
and pierced stones
on the seashore, by
people who were building fires inside their own shadows
and burning them up, by two women bleeding light, by a garden two hours long, where birds
sang in the first hour and evening
came in the second, where fruit bloomed
in the first and there was a blizzard behind the winds. Then she
felt that all the weight
from me had passed into
her and that
the spurred bull had suddenly
turned and taken
her into the sea, leaving
us finally to the waves
that would separate us . . .
However, she never
told me a word about
her discovery. In the fall, when she was getting ready
to graduate and when I offered to study with her again,
she was not the least
bit surprised. As before, we studied every day from seven until
breakfast and then until half
past ten; only
now she did not try to help me master the subject I was doing and also stayed after ten-thirty for half an hour, which separated us from the books. When she graduated
in September, she wasn’t surprised at all when I didn’t take the examination with her.
She was really surprised when she did not see me any more after
that. Not that day, nor the following days, weeks, or examination terms. Never again. Astonished, she came to the conclusion that her assessment of my feelings
for her was obviously wrong.
Confused at not being able
to tell what it was all about,
she sat on the morning in the same room in which we had studied
together for years;
then she caught
sight of the Wedgewood tea set, which had been on the table since breakfast. Then she realized.
For months, day after day, with tremendous effort and an immeasurable loss of time and energy, I had worked with her only in order to get a warm breakfast every morning, the only meal I was able to eat during those years.
Having realized that,
she asked herself
another thing. Was it possible
that in fact I hated her?
At the end, there
is one more obligation left:
to name the protagonists of this story. If the reader has not thought
of it already, here is the an- swer. My name is the Balkans. Hers,
Europe.
Translated by
Darka Topali
